Sołtys
Magdalena Krzyżanowska-Bobryk
Gości Kliszowa wita założony w XIX wieku park, gdzie dzisiaj można podziwiać zachowane zabudowania folwarczne oraz dwie formowane lipy raz lipę drobnolistną o obwodzie 460 cm, która jest pomnikiem przyrody. Wieś, licząca 182 mieszkańców, jest również siedzibą zespołu folklorystycznego “Sasanka”, który działa pod patronetem Centrum Kultury w Rudnej. W miejscowości swą działalność prowadzi również Biblioteka Publiczna.
HISTORIA
Jak wszystkie okoliczne miejscowości, także i Kliszów sięga historią średniowiecza. Pochodzenie nazwy jest wielce dyskusyjne. Jedni językoznawcy wywodzą ją od owada – kleszcza, wskazując na Kleszczów jako pierwotne miano. Inni twierdzą, że rdzennie był to Kliszów, a zatem w rachubę wchodzi nazwa osobowa wywodząca się od człowieka o imieniu lub nazwisku Kliment. O tym, że racje mogą mieć zwolennicy tej drugiej teorii, świadczą dawne nazwy wsi: Kleschau, Clischau, Villa Cletsov, Clesow, Klieschau.
W XVII i XVIII w. właścicielami kliszowskiego majątku byli przedstawiciele rodzin von Tadden, von Uechtritz i von Kreckwitz. Później dobra przypadły familii von Strbenskych, która przez pewien czas rezydowała także w Wądrożu. W drugiej połowie XIX w. właścicielami byli kolejno: Schönborn, Hugon Herault von Hautcharmoy i Ferdinand Wilhelm Weinkauff, który utrzymał je w swych rękach do lat 30. ubiegłego stulecia. Do majątku w Kliszowie należał również folwark w pobliskich Gawłowicach (Gäblitz). W 1937 r. wszystkie tutejsze dobra zostały rozparcelowane.
Z dawnej architektury zachowało się niewiele elementów. Przy skrzyżowaniu w kierunku Radomiłowa znajduje się park, założony prawdopodobnie w połowie XIX w., ze wzgórzem, na którym wznosił się pałac. Przylegały do niego zabudowania rozległego folwarku, w większości zachowane. Do dziś przetrwały też dwie lipy formowane, będące pozostałościami alei prowadzącej na wzgórze pałacowe. W parku podworskim ocalała też lipa drobnolistna o obwodzie 460 cm – dziś pomnik przyrody. Sam park także został wpisany do rejestru zabytków. II wojna światowa nie oszczędziła niestety samego pałacu oraz innych charakterystycznych budynków: ewangelickiej szkoły z 1884 r., kuźni, cegielni, gorzelni i wiatraka.
